Jak to? Czy na drodze do pana Boga można oszukiwać?

Szczęść Boże, od niedawna jestem żołnierzem RP i podczas mszy świętych polowych, kapelan kazał nam (żołnierzom) nie klęczeć podczas przeistoczenia, przed komunią, a także podczas przyjmowania samej Komunii Świętej. Rozkaz ten tłumaczył zapisami w ceremoniale wojskowym WP. Mają one dotyczyć żołnierzy, którzy indywidualnie lub zgrupowaniu, uczestniczą we Mszy Świętej w mundurze. Tu się urodzi moje pytanie. Co ksiądz o tym uważa i czy księdza zdaniem należy nie stosować się do tych przepisów? Nie jest łatwo nie paść na kolana mając świadomość przed kim się stoi...

Następnie bardzo długi komentarz, którego nie będę czytał w całości - nawet nie zmieścił się w całości na screenie. Pytanie bardzo dziwne, trochę z gatunku "ludzie, ludzie". Mianowicie chodzi o uzależnienie od pornografii, ale nie pyta człowiek uzależniony tylko pyta, jak rozumiem, małżonka, której mąż jest uzależniony od grzechu pornografii i pada pytanie co robić, przecież alkoholikowi się alkoholu nie daje i to brzmi trochę tak jakby małżonka pytała czy w ogóle nie należy wtedy nie współżyć.

"Kapłan pochylony nad ołtarzem, modli się o łaski dla uczestników Ofiary. Owym aniołem, który ma Ofiarę przedstawić, jest sam Chrystus. Według innych jest nim Duch Święty bądź jakiś anioł ofiarnik." To jest cytat z modlitewnika "Te Deum". Pierwszy raz napotykam tak nieprecyzyjne sformułowania. Wygląda jak wynik ulicznej ankiety. Jezus Chrystus, Duch Święty czy anioł ofiarnik? Autorzy nie wiedzą czy nie było jednomyślności? Proszę księdza o komentarz. Dodam, że w "Mszy Wszechczasów" abp Marcela Lefebvre czytamy "Tym aniołem i posłańcem jest sam nasz Pan Jezus Chrystus".

Jak powinien zachować się katolik jeżeli zostanie poproszony o zostanie ojcem/matką chrzestną dziecka, którego rodzice nie chodzą do kościoła, nie modlą się, żyją w związku niesakramentalnym, nie przystępują do spowiedzi świętej i tym podobne, ale chcą sobie tylko wiadomych powodów ochrzcić swoje dziecko mimo, że patrząc na ich dotychczasowe życie można założyć, że dziecko zostanie ochrzczone, ale nie będzie przez tych rodziców wychowywane w wierze katolickiej? Czy osoba poproszona o zostanie chrzestną powinna się zgodzić, żeby niewinne dziecko otrzymało dzięki temu chrzest święty i przyjąć na siebie ciężar wychowania tego dziecka w wierze? Czy może powinna się zgodzić w związku z podejściem rodziców dziecka do wiary?

Czy mógłby ksiądz opowiedzieć o nowym "Confiteor" w stosunku do starego, jakie znaczenie teologiczne ma dodanie "i zaniedbaniem"? Bóg zapłać, pozdrawiam!

Czy mógłby ksiądz wyjaśnić jak to jest, że tradycyjne MI (Rycerstwo Niepokalanej Tradycyjnej Obserwancji) założone przez Bractwo ponad dwie dekady temu - nie mając umocowania papieskiego czy kanonicznego, może mówić, że za udział w świętach maryjnych można uzyskać odpust dla rycerzy tego MI? Przeciwnicy Bractwa stawiają zarzut uzurpacji odpustów. Dlaczego są one ważne?

Jak mógłby ksiądz skomentować fakt, że Bractwo korzysta z mszału z roku 1962, a w Wielki Piątek korzysta z wcześniejszego wezwania za wiarołomnych żydów, które to słowo wiarołomny znika w Mszale z 1962. Pytam się w kontekście tego, że bywają nadgorliwcy, którzy zarzucają Bractwu samowolkę liturgiczną. Analogiczna kwestia z brakiem Confiteor wiernych przed komunią znika w 1962 jednak wszyscy je odmawiamy. Oczywiście osobiście opowiadam się za stanowiskiem Bractwa co do tych tradycyjnych, starożytnych wezwań, niemniej takie zarzuty stawia się Bractwu (samowolka, brak jasnego zdecydowania, chociażby co do wersji mszału itp.)

Powie coś ksiądz o modlitwie 12-letniej Świętej Brygidy? Ponoć uznana przez Kościół modlitwa, która daje odmawiającemu łaskę nieba bez czyśćca i zbawienie bliskich do czwartego pokolenia. Dziwne, że nikt o niej nie mówi, a biorąc pod uwagę jakie to mogą być pozytywne skutki dla zbawienia dusz powinno być o niej mówione z każdej ambony, zwłaszcza w tradycji, która tak mocno podkreśla zbawienie dusz.

W czasie Mszy Świętej, podczas gdy organista z wiernymi śpiewa np. Agnus Dei albo Sanctus powinno się dołączyć do śpiewu [tak!], czy raczej odczytywać modlitwy, którymi modli się w tym czasie kapłan.

W jakim stopniu sumienie jest wyznacznikiem naszej moralności, naszych czynów? Często słyszy się, aby "słuchać sumienia". nieraz lekarze powołują się na "wolność sumienia", gdy np. odmawiają zabicia dziecka nienarodzonego, z drugiej strony są osoby, które usprawiedliwiają swoje niecne czyny np. kontakty pozamałżeńskie tym, że im sumienie niczego nie wyrzuca, że wręcz im pozwala. Więc jak to jest z tym sumieniem, słuchać go, nie słuchać? Czy ta wolność sumienia nie jest jakąś próbą relatywizacji moralności, że niby "każdy ma swoje własne sumienie" i może podług niego postępować?

Dlaczego sedewakantyści nie mają racji... Bo argumenty mają grube.

Szczęść Boże! W liście apostolskim "Epistoła tua" z 1885 papież Leon XIII pisze: "Podobnie, ten, kto stawia jakąś sprzeczność między jednym papieżem a drugim, daje dowody posłuszeństwa dalekiego od szczerości. Ci, którzy, zmierzywszy się z dwiema odmiennymi dyrektywami, odrzucają obecną, by trzymać się dawnej, nie dają dowodu posłuszeństwa autorytetowi, który ma prawo i obowiązek przewodzić im; a pod pewnymi względami przypominają takich, co, otrzymawszy potępienie, chcieliby odwoływać się do przyszłego soboru, albo do lepiej poinformowanego papieża" (tłumaczenie moje z wersji angielskiej). Z kolei Kodeks Prawa Kanonicznego stwierdza: "Wprawdzie nie akt wiary, niemniej jednak religijne posłuszeństwo rozumu i woli należy okazywać nauce, którą głosi Papież lub Kolegium Biskupów w sprawach wiary i obyczajów, gdy sprawują autentyczne nauczanie, chociaż nie zamierzają przedstawić jej w sposób definitywny. Stąd wierni powinni starać się unikać wszystkiego, co się z tą nauką nie zgadza." Czy nie podkopuje to np. krytyki ze strony środowiska tradycyjnego orzeczeń soboru watykańskiego II o wolności religijnej jako sprzecznych z "Syllabusem" i innymi?

Jak tłumaczyć innym swoje krytyczne stanowisko wobec tego co robi i mówi obecny papież, jednocześnie uświadamiając ich, że to nadal papież i uznaję go za papieża. W oczach kolegów ateistów taki sposób rozumowania jak mój jest swego rodzaju rozdwojeniem jaźni.

Jak odnieść się do zarzutu wielu osób, które twierdzą, że skoro w kościele jest tyle różnego rodzaju "nadużyć", skoro duchowni są tacy a tacy, nawet sama głowa Kościoła "nie domaga", to chrześcijaństwo nie może być prawdziwe?

Stwierdził ksiądz jakiś czas temu, że nawet heretyk może spłodzić wartościowe dzieło sztuki. Ale jak się to ma do słów Chrystusa, że po owocach poznacie i że złe drzewo nie może wydać dobrych owoców? Z tego wynikałoby, używając rozumu, że skoro owoce są dobre, to drzewo też musi być dobre, czyli, że herezja, bycie w stanie herezji, w stanie braku łaski, etc. też musiałyby być dobre. A skoro tak, to po co to całe chrześcijaństwo, wyrzeczenia i tak dalej?