Człowiek oprócz dbania o stan swojej duszy, ma również troszczyć się o swoje ciało. Pytanie: Gdzie jest granica by nie przesadzić? Czy wydawanie sporych pieniędzy np. na ortodontę by mieć ładne uzębienie lub spędzanie 6h tygodniowo na siłowni, by zachować zdrowie fizyczne i ukształtować sylwetkę jest już niepotrzebnym skupianiem się na życiu doczesnym, czy jednak jak najbardziej powinniśmy o to dbać?

[Jak rozpoznać czy jesteśmy w sekcie?]

Czy w przypadku pracy, w której człowiek narażony jest na grzech; gdzie współpracownicy są daleko od Boga i wywierają negatywny wpływ (szyderstwa, nieczyste rozmowy, podjudzanie, pijaństwo itp.) warto porzucić tę pracę nawet, jeśli jest to służba publiczna (np. straż pożarna, opiekun medyczny, lekarz, pielęgniarka, żołnierz itp.)? Czy lepiej dawać świadectwo swoją postawą, próbować walczyć z tymi złymi elementami, zostać w tej pracy i poświęcać się tej służbie?

Jezus mówi o uczestnictwie w Najświętszej Eucharystii: „Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. (...)" J.6,51. "Jeśli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego i pili Jego Krwi nie będziecie mieli Życia w sobie. Kto spożywa Moje Ciało i pije Moją Krew ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym." J.6,53-54. Jednak „spożywanie", a „spożywanie duchowe" to dwa różne pojęcia. Jezus mówi o pierwszym, nie o drugim, jako warunku życia wiecznego. Mimo to Kościół praktykuje „komunię duchową", „komunię pragnienia", jako ekwiwalent Komunii Świętej. Dlaczego i na podstawie jakiego teologicznego uzasadnienia?

Jak Ksiądz skomentuje zarzuty o ważność małżeństw zawieranych w Bractwie? Zgodnie z formą trydencką małżeństwo musi być zawarte "wobec proboszcza lub innego kapłana upoważnionego przez właściwego proboszcza lub biskupa", a jeśli tak nie jest, związek jest nieważny (Katechizm Gadowskiego str. 365). Czytałem kiedyś artykuł napisany przez księdza z FSSP dowodzącego na tej podstawie nieważności związków małżeńskich zawartych wobec księży z FSSPX. Co Ksiądz na to?

Papież ogłosił odpusty na rok jubileuszowy: "Wierni będą mogli ponadto uzyskać odpust jubileuszowy, jeśli w duchu pobożności będą uczestniczyć w misjach ludowych, rekolekcjach lub spotkaniach formacyjnych poświęconych tekstom Soboru Watykańskiego II i Katechizmu Kościoła Katolickiego". Czy Bractwo planuje organizować takie spotkania na temat tekstów Soboru Watykańskiego II?

Czy uważa ksiądz, że nigdy na żadnym innym soborze powszechnym nie dokonywano zmian porównywalnych do SW II? Jaka sytuacja byłaby najbliższa tejże?

W ostatnim PiO wspominał ksiądz, że w tradycyjnym kalendarzu liturgicznym obecnie nie mamy "okresu zwykłego", lecz okres po Zesłaniu Ducha Świętego. Zatem moje pytanie jest takie: czy w tradycyjnym kalendarzu liturgicznym jedyny okres zwykły przypada między Niedzielą Chrztu Pańskiego (13 stycznia) a przedpościem?

Czy ksiądz mógłby szczegółowo omówić różnice między prawem Boskim a naturalnym?

We wstępie do ostatnich PiO stwierdził Ksiądz, że nie wszyscy w strukturach posoborowego Kościoła są heretykami. Dlaczego, skoro odeszli od tradycyjnej nauki, głoszą rzeczy sprzeczne z jego wielowiekową wykładnią, itd? Dawniej za o wiele "błahsze" sprawy lądowało się poza Kościołem. Bo zostali tak ukształtowani? Ale przecież mają swój rozum, dzięki któremu (zwłaszcza wg tomistów), powinni rozpoznać prawdę. Posłuszeństwo wobec przełożonych? Więc czemu nie zrezygnują? Już chyba lepiej zrezygnować niż uczestniczyć w tym "przedsięwzięciu", zwłaszcza, że posłuszeństwo nie obowiązuje, gdy ktoś wymaga czegoś, co jest fałszywe. Czyli skoro tam tkwią, znaczy są heretykami?

Ośmielam się prosić o łapki w górę, ponieważ jest to dla mnie bardzo ważne pytanie, łączy ono dziecięcy wiek zaczytywania się w baśniach, z życiem dorosłym i dojrzewaniem do wiary. Z góry dziękuję :)

Czy przesłanie z siódmego tomu Opowieści z Narnii "Ostatnia bitwa" jest zgodne z teologią katolicką (C.S. Lewis był anglikaninem)? Chodzi o wątek Emeta, który przez całe życie był szczerym i gorącym wyznawcą Tasza (coś jak fałszywe bóstwo, czy szatan), który walczył z Aslanem. Wydaje mi się, że jest to wątek dotyczący możliwości zbawienia poza Kościołem Katolickim. Zawsze bardzo lubiłem tę scenę, jest bliska mojemu sercu. Zastanawiam się tylko czy jest ona w 100% katolicka.

Otóż w powieści dochodzi do spotkania pomiędzy Emetem a Aslanem. Emet opowiada: "spotkałem wielkiego Lwa (...) Upadłem na twarz u jego stóp i pomyślałem: Oto nadeszła godzina mojej śmierci, bo przecież ów godzien najwyższej czci Lew pozna, że przez wszystkie dni mojego życia nie służyłem jemu, lecz Taszom. (...) Lecz oto Wspaniały pochylił głowę, dotknął mego czoła swym językiem i powiedział: „Bądź pozdrowiony, synu". A ja odpowiedziałem: „Niestety, panie, biada mi, bo nie jestem twoim synem, lecz sługą Tasza". Ale on odrzekł: „Moje dziecię, wszystko, co uczyniłeś dla Tasza, ja przyjmuję jako służbę mnie". (...) „Panie, a więc to prawda, że ty i Tasz to jedno?" Lew wydał z siebie gniewny pomruk, od którego ziemia zadrżała, i powiedział: „To fałsz, a wszystko, co czyniłeś dla Tasza, przyjmuję tak, jakbyś to czynił dla mnie - nie dlatego, że on i ja jesteśmy jedną osobą, lecz dlatego, że jesteśmy swoimi przeciwieństwami. Ja i on tak bardzo się różnimy, iż żaden niegodziwy czyn nie może być dokonany w moje imię, a żaden czyn, który jest godziwy, nie może być dokonany w jego imię. Dlatego, jeśli ktokolwiek przysięga na Tasza i dotrzymuje przysięgi, ponieważ ją złożył, naprawdę przysięga mnie, choć o tym nie wie, i to ja udzielam mu nagrody. (...)

Jak para młodych ludzi ma się poznawać i spędzać ze sobą czas, aż do potencjalnego ślubu, jednocześnie nie stwarzając sytuacji do grzechu, skoro czas ten trwa przeciętnie 2-4 lata? Rzadko krócej, częściej dłużej. Dawniej śluby były aranżowane przez rodziców młodych i nie było tak naprawdę takiego problemu. Dzisiaj młodzi ludzie poznają się często w dużych miastach, często nie mając nawet wspólnych znajomych co kończy się bardzo częstymi spotkaniami sam na sam. Wiem, że tego typu pytania już się pojawiały w PiO, ale nadal mam wrażenie, że my młodzi nie mamy odpowiednich wskazówek jak postępować.

Jak postępować gdy po przylgnięciu do tradycji nachodzą nas wątpliwości czy aby na pewno była to słuszna droga?

Czy świeccy mogą ewangelizować? Proszę również o podanie definicji "ewangelizacji". Tego, jak ksiądz rozumie to pojęcie.

Czy pozostawienie zmarłemu krzyżyka, cudownego medalika, szkaplerza jest tylko tradycją katolicką? Czy wynikają z tego też dla duszy na tamtym świecie jakieś korzyści?

Nurtuje mnie pewna kwestia związana ze schizmatykami obrządku wschodniego. Nie ma zbawienia poza Chrystusem, no ale Kościół naucza, że w prawosławnej liturgii Chrystus jest obecny w przenajświętszym sakramencie, a sama msza jest ważna, ale niegodziwa. Czy zatem wierni prawosławni, którzy przestrzegają dekalogu, uczęszczają do spowiedzi, przystępują do eucharystii, mogą dostąpić zbawienia? Jeśli tak, to jaka jest różnica między nimi a katolikami, którzy w podobny sposób postępując zbawienia dostępują? Czy też czeka ich dłuższy pobyt w czyśćcu? Szczególnie tyczy się to np. prawosławnych wiernych na jakiejś małej wiosce w Rosji, którzy raczej nigdy o Kościele Katolickim nie słyszeli, a postępują zgodnie z tym, co Chrystus nauczał.

Czy katolik powinien chodzić do psychologa? Pytam kolejny raz, bo spotykam się w życiu i w internecie z tym, że ludzie odradzają pójście do specjalisty: psychologa, psychiatry czy terapeuty, bo często można trafić na kogoś nieuformowanego po katolicku kto narobi pacjentowi bałaganu w rozumowaniu. I polecane są różne modlitwy zamiast tego. To co w takim razie? Czy nerwicę natręctw uleczy ojciec Charbel? Czy problemy małżeńskie rozwiąże "pompejanka"? Dla mnie jest to myślenie modernistyczne i protestanckie - boli cię wątroba to masz demona chorej wątroby, musisz zaufać, zawierzyć Bogu a zostaniesz uzdrowiony. Według mnie wiara katolicka podchodzi do tego inaczej. Dogmatyka, teologia moralna - baza. Do tego modlitwa, codzienna praca nad cnotami, stosowne wyrzeczenia. Ale jednocześnie wzięcie odpowiedzialności za siebie i członków rodziny i rozumowe szukanie rozwiązania. Coś nie tak w małżeństwie? Małżonkowie szukają specjalisty od małżeństwa. Choroba psychiczna albo nałóg? Bliscy wysyłają na terapię a sami idą na grupę wsparcia, żeby się nauczyć żyć z tą osobą. Problemy rozwojowe dziecka? Rodzice idą do poradni pedagogicznej i uczą się nowych metod wychowawczych. (...)

Jak postępować gdy umarł ktoś kto ewidentnie umarł w grzechu ciężkim lub nawet był wrogiem kościoła? Czy to ma znaczenie czy jakąś modlitwę odmówimy zaraz po śmierci albo tydzień po? Czy w ogóle można podejść do tego matematycznie, że im więcej zamówionych mszy i modlitw tym większa szansa na zbawienie takiej duszy?

W książce Cozela o mszy Świętej są następujące słowa: To łamanie Hostii Przenajświętszej ma potrójne znaczenie:

b) przypomina nam, że ta ofiara Mszy św. jest zarazem i ucztą, (...)

W encyklice "Mediator Dei" Piusa XII czytamy: ...a jeszcze więcej błądzą ci, którzy (...) twierdzą zwodniczo, że idzie tu nie o samą Ofiarę TYLKO, ale o Ofiarę i ucztę braterskiej wspólnoty... Czy o. Cozel się myli?

Czy warto odmawiać Koronkę do Miłosierdzia Bożego?

Czy to, że parafia urzadza sobie po mszy co niedzielę kawę z wiernymi jest ok? Czy kapłani powinni tak się spoufalać z wiernymi?

Czy to, że kapłan obserwuje na Instagramie gołe kobiety, a daje swoim uczennicom serca pod zdjęciami, a potem bierze do rąk ciało Pana jest ok? Wiem, że nie ale proszę o zdanie księdza. Czy taki kapłan skazuje się na potepienie? Czy to zdrada Jezusa? Ten kapłan uważa, że to co robi i mówi Franciszek, to on zrobi, bo nawet jeśli Franciszek popełnia bład, to on nie będzie za to oceniany bo wypełnia to, co mu nakazują i że stanie na mszy przodem do ludzi jest ok. Prosze o wyjaśnienie tych kwestii.